Dzisiejszy post umożliwia obejrzenie Palmiarni Poznańskiej od środka, a tak naprawdę bardzo malutkiego jej wycinka.
Palmiarnia
Poznańska – dydaktyczno-wystawowa placówka botaniczna znajdująca się w
poznańskim Parku Wilsona.
Na powierzchni 4600 m² (46 000 m³) w 12 pawilonach (część jest
niedostępna dla publiczności – rozmnaża się w nich rośliny)
prezentowanych jest około 1100 gatunków roślin, a w akwarium 170
gatunków ryb oraz około 50 gatunków roślin wodnych. Palmiarnia Poznańska
jest największą w kraju i jedną z największych w Europie.
Cytat z Wikipedii.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Palmiarnia_Pozna%C5%84ska
Palmiarnia powstała w 1911 na terenie ówczesnego Ogrodu Botanicznego (dziś Park Wilsona w Poznaniu)
jako budynek murowany, o dużych powierzchniach przeszklonych i
powierzchni 534 m². W związku z dużym przyrostem eksponatów w 1924
dodano system połączonych szklarni, w 1922 pierwsze wystawowe akwarium w
kraju, a w 1929, na dzień przed otwarciem Powszechnej Wystawy Krajowej, oddano nowy powiększony budynek, którego powierzchnia wynosiła 1694 m², autorstwa architekta Stefana Cybichowskiego. W siedmiu pawilonach oprócz roślin prezentowano również ryby, owady i gady. Podczas II wojny światowej
wybuch bomby lotniczej podczas alianckiego nalotu w 1941 roku
spowodował, że w szklarni wypadły szyby i podczas zimy 1941/1942 wiele
eksponatów zginęło. Połamane zostały drzewa i krzewy, a 30%
najcenniejszych gatunków roślin poważnie ucierpiało (całkowicie
zniszczona została kaktusiarnia i dział roślin tropikalnych). Podczas
walk w 1945 palmiarnia została zniszczona w 90%, jednak już w tym samym
roku przystąpiono do odbudowy. Dzięki uratowaniu części zbiorów, a także
roślinom zwiezionym z terenu całego kraju już w 20 kwietnia 1946
otwarto niemal wszystkie pawilony (dział roślinności pustynnej i wodnej
otwarto w 1947). Najpierw oszklono główny segment budynku i tu
przeniesiono wszystkie ocalałe rośliny. Palmiarnia otrzymała też liczne
dary z innych instytucji i miejscowości, m.in. kolekcję agaw przekazał Uniwersytet Poznański, a mieszkańcy Sulechowa wysłali palmy, draceny, laury i sagowce.
W 1961 roku Międzynarodowe Targi Poznańskie
przekazały palmiarni swoją szklarnię, dzięki której, po połączeniu z
istniejącym kompleksem powierzchnia obiektu wzrosła do 2528 m².
Rdzewiejąca i gnijąca wskutek upływu czasu konstrukcja została zamknięta
dla zwiedzających 11 kwietnia 1978, lecz nadal utrzymywano bogatą
kolekcję w celach naukowych. W 1982 podjęto decyzję, a 9 czerwca 1983
wmurowano kamień węgielny
pod nową palmiarnię. W celu ochrony istniejących zbiorów przebudowę
wykonywano metodą obudowy, czyli wokół istniejących pawilonów wznoszono
nowe, o konstrukcji aluminiowej, a gdy wyposażono je już we wszystkie
niezbędne urządzenia stary pawilon rozbierano, chroniąc tym samym
rośliny przed działaniem niekorzystnych czynników z zewnątrz. W 1989
rozpoczęto montaż stalowej konstrukcji pawilon akwariowego. Palmiarnia Poznańska ponownie otworzyła swoje podwoje dla zwiedzających 1 października 1992 roku.
Cytat z Wikipedii.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Palmiarnia_Pozna%C5%84ska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz